به جرات می‌توان گفت، یکی از مهم‌ ترین و بحث برانگیزترین احکام دین اسلام، مساله حجاب و التزام به رعایت آن است. اهمیت این مساله به حدی است که امروز بسیاری از رسانه‌ های غربی و فعالین به اصطلاح حقوق زنان، با طرح دلایلی به ظاهر عقلانی در مقابل حجاب به عنوان یکی از مصادیق نقض حقوق و آزادی زن موضع گرفته‌ اند و حتی هزینه‌ های بسیاری را برای مبارزه با آن متحمل می‌ شوند! اما آیا به راستی حجاب ناقض آزادی زن است؟

 

 

استاد مطهری در تبیین مفهوم آزادی، در کتاب مساله حجاب اشاره می‌کند که: «فرق است بین زندانی کردن زن در خانه و بین موظف دانستن او به اینکه وقتی می‌خواهد با مرد بیگانه مواجه شود، پوشیده باشد. در اسلام محبوس ساختن و اسیر کردن زن وجود ندارد. حجاب در اسلام یک وظیفه‌ای است بر عهده‌ی زن نهاده شده که در معاشرت و برخورد با مرد باید کیفیت خاصی را در لباس پوشیدن مراعات کند». در واقع شما هیچ فقیه و عالم دینی را نخواهید یافت که در مقابل این سوال که آیا زن حق دارد در اجتماع ظاهر شود، فعالیت علمی، فرهنگی، ورزشی و هنری و… داشته باشد، به شما نه بگوید؛ بلکه آنچه مورد تاکید قرار می‌ گیرد دلیل و کیفیت حضور زن در اجتماع است.

نگاهی به واقعیت جامعه اسلامی به ویژه در سال‌های پس از انقلاب و همچنین بررسی تاریخ صدر اسلام، نیز به خوبی گویای این مساله است که در اسلام نه تنها زنان زندانی و محصور نبوده‌اند، بلکه گاه منشأ بزرگترین و مهم‌ترین حرکت‌های اجتماعی و جریان‌های سیاسی زمان خود بوده اند و از نظر انسانی هم این فرصت را داشته‌اند تا مانند مردان و بلکه گاه بالاتر از آن‌ها بر قله‌های کمال انسانیت قرار بگیرند.

در حقیقت، حجاب نه تنها مانعی برای این نوع از آزادی نبوده، بلکه به عکس این فرصت را ایجاد کرده تا زن نه به واسطه‌ی زیبایی ظاهری‌اش بلکه به خاطر استعداد، توانایی و فکر و اندیشه‌ای که دارد، موفق بوده و در جامعه نقش آفرین باشد.

چرا من آزاد نیستم تا با هر نوع پوششی در اجتماع حضور یابم؟

شاید بارها در هنگام دعوت دیگران به رعایت حجاب این جمله را شنیده باشید که: من دوست دارم هر طور مایلم لباس بپوشم یا انتخاب لباس یک مساله‌ی شخصی است و دیگران ارتباطی ندارد❗️ غافل از اینکه اولین آسیب متوجه خود اوست، ما روزانه شاهد خبرهایی از تعرض به زنان چه در داخل کشور و چه در غرب هستیم، که بیشترین موارد مربوط به زنانی است که با پوشش نامناسب و محرک در انظار حاضر شده‌ اند. قرآن نیز در هنگام امر به رعایت پوشش و گفتار مناسب(احزاب/۵۹ و ۳۲) یکی از مهم‌ ترین و اولین دلایلی که ذکر می‌ کند، این است که هدف مصون ماندن زن از اذیت و آزار انسان‌ های مریض و هوسران است. در واقع عدم پوشش مناسب، نوعی دعوت به خود است و به طرف مقابل این حق را می‌ دهد که برای هر نوع نگاه و لذت جویی آزاد است، آزادی‌ ای که به نام زن تبلیغ می‌ شود، اما به کام…

حال ممکن است، یک خانم بگوید: من دوست دارم به این شکل ظاهر شوم و مشکلی هم با این مزاحمت‌ها ندارم!!! در پاسخ به این فرد باید گفت اگر دیگر خانم‌ ها نیز مانند شما به خود حق بدهند که با هر نوع پوششی در انظار حاضر شوند، چه بسا همسر شما اولین کسی باشد که تحت تاثیر یک زن زیباتر قرار گرفته و نسبت به زندگی و خانواده‌ اش بی توجه شود، در این صورت اولین کسی که از این آزادی آسیب خواهد دید، شما و یا کسانی از جنس شما یعنی نوع زن خواهند بود.

نکته دیگر اینکه آزادی فرد تا زمانی محترم است که مخل امنیت و آرامش و آزادی دیگران نشود در حالی که حضور لاابالی زنان در اجتماع قطعا آسیب‌ هایی را برای دیگران نیز به دنبال خواهد داشت. این مساله سبب می‌ شود مردانی که باید به دنبال فعالیت مثمر ثمر اقتصادی، علمی، اجتماعی، فرهنگی و… باشند، به طور غریزی توجهشان به این مساله جلب شده و توان کاری، آرامش روانی و سلامت اخلاقی آنها به خطر بیفتد. که قطعا این مساله در درازمدت آسیب‌ های جبران ناپذیری را به جامعه خواهد زد. در چنین جامعه‌ ای زنان به جای تحصیل کمالات علمی و معنوی، قسمت اعظمی از وقت و انرژی خود را صرف به دست آوردن فاکتورهای زیبایی کرده و در صورتی که از ویژگی‌ های ظاهری مورد پسند جامعه برخوردار نباشند، افسرده و سرخورده خواهند شد.

متن از: خانم م.کلیددار

لینک کوتاه: http://bidardez.ir/?p=3102